برای ویژه نامه 30 سالگی مجله

ناصر صفاریان

شروع جدی نوشتن ام با ماهنامه فیلم بود. پس از آن، با فاصله ای اندک، نوشته هایم در سه نشریه چاپ می شد: «فیلم»، «آدینه » و «سلام». هر سه را دوست داشتم و هر یک بخشی از علاقه هایم را پوشش می داد. گرچه ممکن بود به نظر برسد این ها ربطی به هم ندارد. همان طور که وقتی «مهر»، «سینما جهان»، «ایران» و «اعتماد ملی» هم به محل چاپ ادامه دار نوشته هایم تبدیل شد، این سوال بیش تر به ذهن می رسید.
اعتقادم این است که یک نویسنده –و در شکل کلی اش یک هنرمند– باید استقلال فکری خودش را داشته باشد و در چار چوبی که قرار می گیرد، هویت شخصی مهم ترین ویژگی اثرش باشد. اگر یک نفر خودش باشد و بسته به موقعیت رنگ عوض نکند، هر جا که باشد تفاوتی ندارد و حضورش یکه و مستقل است.
از به خدمت گرفتن رسانه برای گفتن حرف که بگذریم، می ماند این که چه قدر به آن جا دل بدهی، چه قدر دوستش داشته باشی، چه قدر احساس یکی بودن کنی. بی تعارف های این سرزمین پرتعارف و پرشعار، به پشت سر که نگاه می کنم، ماهنامه فیلم برای من همان جایی بوده که دل داده ام و دوست داشته ام و احساس یکی بودن کرده ام. گرچه طبیعی ست که مثل هر چیز و هر جا، این نگاه گاهی پر رنگ شده باشد و گاهی کم رنگ، ولی همیشه بوده و هست. به همین دلیل است که هر جا در سفرها و مجامع سینمایی باید خود را معرفی می کرده ام، بر خلاف آن که در مورد اغلب نشریه ها می گفتم «ناصر صفاریان، منتقد سینما»، پای مجله فیلم که درمیان بوده همیشه گفته ام: «ناصر صفاریان، از ماهنامه فیلم».

ماهنامه فیلم- 20 آبان 1391