در حاشیه سخنان دبیر جشنواره فیلم فجر

ناصر صفاریان

همه ما به عنوان افرادی که در این سرزمین زندگی می کنیم، به روش «آزمون و خطا» ی مسئولان، مدیران، اطرافیان و حتی خودمان عادت داریم. ربط خاصی هم به یک دوره خاص ندارد، البته کمی و زیادی و میزان گسترش این شیوه در دوره های مختلف متفاوت است.
با این حال، همه به این اذعان داریم که روش مناسبی نیست و در منافات با چیزی ست که نامش « علم مدیریت » است. حقیقت ماجرا این است که چون هیچ کس در جای خودش قرار ندارد و – اغلب – مدیران بدون داشتن تخصص، مسئولیت می پذیرند، همین جوری و فی البداهه یک چیزهایی را امتحان می کنند تا ببینند جواب می دهد یا نه.
برای این که متهم به سیاسی بازی و سیاه نمایی و این جور چیزها – که خیلی هم مد شده – نشوم، از یک حوزه غیر سیاسی و بی خطر مثال می زنم. خیابان های یک طرفه ای که بارها جهت حرکت و ممنوعیت ورود آن ها جا به جا شده را دیده اید؟ مسدود کردن و باز کردن مداوم برخی تقاطع ها را دیده اید؟ فکر می کنید اگر مدیریت اصولی باشد و علمی، نمی شود بر اساس ترافیک منطقه و اصول راهنمایی و رانندگی ، ابتدا فکر کرد و برنامه ریخت و بعد وارد عمل شد؟ قطعا می شود، ولی چون همه به این شیوه عادت کرده ایم و کسی هم چیزی نمی گوید، مدیران راهنمایی و رانندگی مناطق هم مدام آزمون و خطا می کنند.
با همه این ها، تا به حال، هیچ کس و در هیچ جا، نه به صراحت - و نه حتی به کنایه - از این شیوه مدیریتی دفاع نکرده و همیشه همه چیز به سکوت گذشته. ولی در کمال تعجب ، نه جوانی تازه از راه رسیده ، که آدمی میانسال و با سابقه مدیریتی فراوان با قاطعیت به دفاع از این عملکرد می پردازد. آقای مسعودشاهی ، دبیر/مدیر جشنواره فیلم فجر، مقابل خبرنگاران می نشیند و در پاسخ به انتقادات فراوان و این که چرا هر سال مقررات جشنواره تغییر می کند ، می گوید: «بهترین روش، آزمون و خطاست و ما همچنان این روش را پیش می گیریم.»*
با این حساب، پس چه نیازی هست به حضور آدمی به عنوان مدیر؟ پس تکلیف علم مدیریت و تخصص و دانش چه می شود؟ اگر آقای مدیر، خودش یک نفر بود و مثلا نویسنده ای بود که با قلم و کاغذ، آزمون و خطا می کرد تا نویسنده شود، بحثی نبود. ولی آیا به پشتوانه بودجه قابل توجه جشنواره فجر و با تکیه بر کارمندانی که از صندوق دولت حقوق می گیرند، درست است این گونه آزمون و خطاها؟
پی نوشت
*روزنامه شرق– 19 دی 1389

فرارو- 21 دی 1389