خیلی سال بعدِ خلقِ ترکیبِ بهت‌آورِ «تبریک» و «تسلیت» و عادت داده شدن مردم به دیدن و شنیدن این جمعِ نقیضین و این که می‌شود به دو برداشتِ متفاوت از یک واقعه، هم‌زمان دو احساسِ متضاد را به مخاطبی القا نمود، و سال‌ها بعد از این که در شرایطِ عادی‌ترشده، حتی در برنامه‌های رسمیِ حکومت هم شاهد گریه و مویه خانواده شهدا هستیم و دیدن‌شان در وضعیتِ طبیعی و بدیهیِ پیش از این پنهان‌شدهٔ سوگواری و نیاز به شنیدنِ تسلیت(حتی در شرایطِ افتخار)، حالا این آقای محترمی که سابقه بی‌شرمی‌شان هنوز در حافظه‌هاست، ترجیح داده‌اند در غم از دست دادن و در سوگ عزیزانِ قربانیان، از آن ترکیبِ عجیبِ اولِ انقلاب هم فراتر روند و به «تبریک» بسنده کنند. مرزهای بی‌شرمی، ظاهرا مرزی ندارد برای این بی‌شرمان...
ناصر صفاریان
بیست‌وسه/ اردی‌بهشت/ نودونُه