کاش می‌شد نامه‌ای برای‌تان نوشت و یکی از آن تمبرهای خوشگل قدیمی را رویش چسباند و انداخت توی یکی از آن صندوق‌های خوشگل قدیمی و حس خوبی داشت از این که حرف‌مان می‌رسد به دست‌تان. کاش بودید و می‌دیدید چه‌قدر جای پُرحضورتان خالی‌ست در این روزگار پُرادای من و ما. کاش بودید در این روزهایی که همه چیزمان شده نبودن‌های این‌چنین و کاش‌های این‌چنین. «نام‌تان هم‌چنان و همیشه سپیده‌دمی بر پیشانیِ آسمان»!
ناصر صفاریان- 25 بهمن 1393