چند دهه بعد از فروغ فرخ‌زادی که با شعف و افتخار توامان می‌گفت «من خوش‌بختانه یک زن هستم»، چیزهایی به نام شعر و ترانه زیر پوششِ ظاهریِ دفاع از زن سربرآورد که بیش از هر چیز، نادیده گرفتنِ هویت وجودیِ همین موجودِ مثلا در موضعِ تجلیل و تمجید و تقدیر است تا چیزی دیگر- اگر اسمش را توهین نگذاریم البته. تاسفِ بیش‌تر هم این‌جاست که در مواجهه با این هنرِ برآمده از مردسالاری و حاکمیت مردانه، برخی زنان در مقام تشویق‌کننده و چه بسا تن‌دهنده به آن ظاهر می‌شوند و با شنیدن چنین چیزهایی احساس غرور می‌کنند:
- یه زن می‌تونه گاهی مرد باشه!
- اگر مردی بیا ایران و زن باش!
و...