نوشته ها



   چند روز پیش، گفت و گویی داشتم با روزنامه جام جم. بعد از چاپ مصاحبه، تعدادی از دوستان دیده و نادیده گله مند بودند که چرا با چنین روزنامه ای حرف زده ام. مشابه این اتفاق، چند ماه پیش هم رخ داده بود. زمان مصاحبه با خبرگزاری فارس.
حالا شاید فرصت مناسبی باشد برای صحبت درباره این مساله. بنده، ناصر صفاریان، به شهادت آن چه نوشته ام، آن چه ساخته ام، آن چه گفته ام، آن چه عمل کرده ام و آن چه بر من گذشته است، آدمی هستم صاحب یک سری اعتقاد و براساس همین عقیده ها زندگی می کنم. حالا این بینش ممکن است جایی به مذاق کسی خوش آید و جایی سبب ساز اختلاف شود.
مساله این است که من نظر خودم را دارم و حرف خودم را می زنم. حالا اگر رسانه ای به عنوان یک تریبون برای بیان عقیده من عمل کند از آن استفاده می کنم. در مورد پخش فیلم هایم از بی بی سی هم همین اعتقاد را داشتم. من فیلم خودم را ساخته بودم، آن ها پخشش کردند. الان هم من حرف خودم را می زنم، جام جم و فارس انعکاسش می دهند. آن چه بد است هماهنگ شدن من است با بی بی سی یا فارس، برای این که حرفم در آن جا منعکس شود. اگر به خوش آمد جایی یا کسی نظرم را عوض کنم این خطاست، و اگر جرح و تعدیلی به میان آید که بیان عقیده ام را مخدوش کند، این کار از اساس باطل است و به آن تن نمی دهم.
مثلا بنده از روزنامه کیهان خوشم نمی آید و جهت گیری های حسین شریعتمداری را نمی پسندم. ولی اگر بدانم نظر من بدون حذف حتی یک «و» در این روزنامه منعکس خواهد شد، از چنین اتفاقی استقبال می کنم. به هر حال، فرض محال که محال نیست!

 


ناصر صفاریان

بیست/ فروردین/ نودویک