نوشته ها



نفوذ به روبه رو

ناصر صفاریان

1- با افزایش تعداد شبکه های ماهواره ای فارسی زبان، میزان استفاده از تولیدات داخلی روز به روز زیادتر می شود و این مساله، نوعی یکدستی و تشابه میان کانال های– اغلب لس آنجلسی– ایجاد کرده. طوری که در مروری گذرا، آن چه بیش از همه به چشم می آید، فیلم ها و سریال های ایرانی این سال هاست. به گونه ای که انگار مشغول تماشای یکی از کانال های تلویزیون خودمان هستیم.
2- کانال های– اغلب تجاری – فارسی زبان بی کیفیت که نمایش محصولات داخل کشور را راه کاری می دانند برای پر کردن رایگان آنتن، نه فقط به این مساله، که به جذب مخاطب هم نظر دارند و می دانند این آثار، هم در میان بینندگان خارج نشین تماشاگر دارد و هم در بین تماشاگران داخلی.
3- به جز این شبکه های کم تر حرفه ای که اغلب با گروهی چند نفره اداره می شود، کانال های حرفه ای و دارای کادر گسترده هم به سراغ فیلم های ایرانی تولید داخل رفته اند و در جدول برنامه های خود جایی برای این آثار باز کرده اند: فیلم سینمایی، فیلم کوتاه داستانی و فیلم مستند.
4- این روزها، فیلم ایرانی آن قدر در شبکه های دارای بیننده ایرانی جا دارد که حتی شبکه مشهور عربی ویژه پخش فیلم هم هر هفته زمانی را به یک فیلم ایرانی این سال ها اختصاص می دهد.
5- نوع انتخاب ها هم اغلب به گونه ای است که حتی اگر به دید توطئه به قضیه نگاه کنیم، جز موارد انگشت شمار چیزی عاید مان نمی شود و نمی توانیم این توطئه را به همه موارد گسترش دهیم. طوری که سریال های دفاع مقدسی، سریال های مذهبی «یوسف پیامبر» و «حضرت ابراهیم»، و حتی فیلم مورد حمایت «اخراجی ها» را می توان در این فهرست سراغ گرفت.
6- خب، در این وانفسای صحبت از جنگ نرم و هراس از نفوذ محصولات آن طرف، چه بهتر از این که حرف این طرف و محصول این طرف، از زبان و از جایگاه آن طرف عرضه شود؟
7- اعتقاد بنده این است که باید از این وضعیت استقبال کرد و به آن پر و بال داد. حتی اگر آن طرف را صد درصد دشمن بدانیم و فعالیت شان را دشمنی، این یعنی نفوذ به قلب دشمن. یعنی پیروزی برای این طرف. خب، مگر بد است؟

روزنامه شرق- 9 مرداد 1390