چند روز پیش، مهدی رجبیان، حسین رجبیان و یوسف عمادی، از فعالان موسیقیِ متولد دهه شصت، برای اجرای حکم سه‌ساله‌شان به زندان احضار شدند. در عکس هم مهدی و حسن رجبیان، دو برادر، را قبل از ورود و معرفی خود به زندان اوین می‌بینیم.
تا پیش از بازداشت، اسم‌شان را هم نشنیده بودم، چه رسد به شنیدن اثری یا حتی دیدن کاری از یکی‌شان که فیلم‌ساز معرفی شده و ظاهرا ویدئوکلیپ هم می‌سازد؛ و راستش هنوز هم با کارشان روبه‌رو نشده‌ام. در خبرهای زمان بازداشت موقت‌ در سلول انفرادی، اتهام‌شان فعالیت غیرمجاز، هم‌کاری با خواننده‌های زن و خواننده‌های آن طرف آب و البته تبلیغ علیه نظام از طریق آثارشان اعلام شده بود. یعنی طبق اعلام‌ هم جرم‌شان موسیقی بود؛ خودِ خودِ موسیقی.
حالا هم دیدن این عکس، دست‌مایه‌ای شد برای دیدن نیمه پر لیوان. نکند خدای ناکرده، زبانم لال، رویم به دیوار، بخواهیم نیمه خالی لیوان را ببینیم و به زندان بردن کسی که کارش هنر است. یادمان بیاوریم آن «روزگار تلخ‌تر از زهر» را که مشهورترین هنرمندانش هم سازشان را می‌گذاشتند توی گونی و با خودشان می‌بردند این طرف وآن طرف؛ آن وقت قدر این «روزگار چون شکر» را می‌دانیم که هنرمند می‌تواند سازش را با خودش ببرد حبس. بدبین نباشیم و سیاه‌نمایی نکنیم و درست ببینیم!

ناصر صفاریان

نوزده/ خرداد/ نودوپنج