ناصر صفاریان

خوش بختانه در ماه گذشته اتفاق بسیار مهمی رخ داد و مدیر کل سمعی و بصری معاونت سینمایی در نوشته ای اعلام کرد ماجرای عرضه فیلم های ویدئویی در سوپر مارکت ها یک راه حل مقطعی است تا زمانی که فروشگاه های مناسب به این منظور راه اندازی شود. با شنیدن این خبر، حالا راحت تر می توان حضور محصولات فرهنگی را کنار کشک و پفک و جوجه کباب آماده تحمل کرد.
اگر چه به شخصه مخالف عرضه این آثار در بقالی ها و سوپر مارکت ها هستم،ولی حرف این یادداشت، این نیست که چرا فیلم ها ی مان را در سوپر مارکت می فروشیم؛ سوال این جاست که چرا فیلم های مان را برای سوپر مارکت ها می سازیم.
آن چه امروز رخ می دهد و– اصلا– اتفاق خوبی نیست، تن دادن ویدئورسانه ها به سلیقه مشتری های این مراکز فروش است. وقتی یک نفر به خرید می آید تا برای بچه اش بستنی بخرد یا برای سالاد شبش سس مایونز تهیه کند، طبیعی ست که دنبال خرید یک فیلم خاص فرهنگی نیامده، و – اصلا – جای چنین چیزی در چنین جایی نیست.
به همین خاطر و به دلیل به دست آوردن دل همین خریداران است که سوپر مارکت ها هم مانند سالن های سینما پر شده از کمدی های نازل و بی کیفیت. روزی که پخش فیلم های سینمایی در سوپر مارکت ها آغاز شد، کم تر کسی تصور می کرد ته ماجرا به ساخت فیلم های ویدئویی توسط ویدئو رسانه ها برسد. ولی حالا چیزی جز این نیست.
تاثیر درازمدت این قضیه، نخریدن فیلم های سینمایی توسط شرکت های ویدئویی خواهد بود و آن ها ترجیح خواهند داد این بازار– به هر حال محدود– در اختیار تولیدات خودشان باشد تا تولیدات سینمای ایران. چرا که گذشته از سود فروش، بودجه تولید و خرید هم قابل مقایسه نیست. خطر اصلی هم که اکنون نشانه های آشکارش به چشم می خورد همین تن دادن به سلیقه مشتریان بقالی هاست.
حالا که با درایت مدیر سمعی و بصری، بخش مالی قضیه به گونه ای تقویت شده که مهم ترین منبع مالی سینمای ایران فروش حق پخش ویدئویی فیلم هاست، پس به راحتی می توان روی وجه فرهنگی قضیه تاکید کرد و ابتذال تولیدات ویدئویی را کنترل نمود.
نگاهی به فیلم های ویدئویی تولید شده توسط موسسه های ویدئویی بیندازید. چه تعدادی از این آثار از کیفیت مناسبی برخوردار است؟ جز این است که این آثار از ابتدا برای بقالی ها و به قصد جلب نظر مشتریان و سوپر مارکت ها طراحی شده ؟

ماهنامه فیلم- مرداد 1389