این عکسِ هفتۀ قبل، این اعتراضِ مدنیِ معلمِ معترض، این تحصنِ یک‌نفرۀ بانویِ معتقد به تفکر/ نگاهی که برایش ارزش قائل است، بیش و پیش از هر چیز، نشانی از وجهِ غالبِ رفتاریِ این روزها و این سال‌هایِ ماست. «یکی»هایی که حرفِ حقی می‌زنند و «ما»هایی که می‌دانیم حرف و حرکتِ حقی در جریان است، ولی خلاصه‌ایم به «ما هیچ، ما نگاه». به قولِ یغما:
کسی هم‌رقصم نیست، همه انگار کورن
همه وحشت کردن، همه از هم دورن
با خودم می‌رقصم، زیرِ این نورافکن
آخرین رقص اینه: تانگوی من با من
ناصر صفاریان
بیست‌وهشت/ مهر/ نودوهفت