ناصر صفاریان
یك- قصد این نوشته، تبرئه افرادی كه مورد حمله برنامه‌سازان تلویزیونی قرار گرفته اند ، و انتقاد از روش غیر معقولانه و یكسویه صدا و سیما نیست.
دو- این كه تلویزیون به وسیله‌ای برای تبلیغ یك نوع طرز فكر خاص و به اهرم فشاری بر ضد گروهی دیگر تبدیل شده، شاید برای خیلی‌ها- یا بهتر است، بگوییم بعضی‌‌ها! - نه تنها بد نباشد كه خوشحال كننده و مسرت‌بخش هم باشد. اما این كه تلویزیون برای دستیابی به این هدف خود، تا حد یكی دو روزنامه و هفته‌نامه تنزل پیدا كند، جای بحث دارد.
سه- همزمان با آغاز پخش برنامه «هویت» ناگهان چند نشریه به طور همزمان، شروع به حمایت از این برنامه كردند و به خوشحالی و پایكوبی پرداختند. خب؛ مشكلی نیست. اما به این دوستان سفارش می‌‌‌‌‌كنیم كه حداقل، قبل از نوشتن، نیم نگاهی به آن برنامه بیندازند. چون ممكن است آن قدر غرق سفارشات باشند كه برنامه «هویت» را كه جمعه شب‌ها پخش میشود یكی از برنامه‌های سه شنبه شب معرفی كنند!
چهار- این كه آقایان برنامه‌ریز و برنامه‌ساز ، هدف شان حذف بعضی از نویسندگان و روشنفكران هست یا نیست، به خودشان مربوط است. اما این كه هدف شان حذف برخی از جوان‌های ناشناس كوچه و بازار و هتك حرمت آن‌ها باشد، واقعاً عجیب است. در این برنامه، تا صحبت از لیبرالیسم و تهاجم فرهنگی و این چیزها به میان می‌آید، تصاویری از تعدادی جوان در خیابان‌های تهران نمایش داده میشود. حالا اگر همه جوان‌ها سر و وضع غربی داشته باشند، یكی چیزی -كه البته آن نمایش هم مذموم است و به هتك حرمت منجر میشود- اما هدف سازندگان این برنامه از صف جوانان مشتاقی كه برای تماشای فیلم‌های جشنواره فجر تجمع كرده‌اند چیست؟ آیا این افراد، كه به جای وقت گذرانی و تماشای برنامه‌های شبكه‌های تلویزیونی و فیلم‌های ویدئویی غربی، ساعت‌ها وقت صرف می‌‌‌كنند تا موفق شوند آثار مطرح ایرانی را تماشا كنند، سمبل غربزدگی هستند؟!
روزنامه سلام– 12 اردی بهشت 1375