ناصر صفاریان

با گسترش فیلم سازی ویدیویی و تدوین کامپیوتری در ایران، چند نفر در همان سال های نخست به این فکر افتادند که یکی دو سال پس از تولید و عرضه هر فیلم، می توان دوباره سراغش رفت و با تغییر تاریخ درج شده در عنوان بندی پایانی، فیلم را به عنوان اثری جدید به جشنواره های جدید فرستاد. چند نفر هم استعداد بیش تری از خود نشان دادند و به جز تغییر تاریخ، اسم فیلم را هم عوض می کردند.این مساله که بعید می دانم در جای دیگری از دنیا سابقه داشته باشد، به تازگی شکل دیگری به خود گرفته. اگر پیش از این، صحبت تغییر سال ساخت بود، حالا به کلی آن را از تیتراژ حذف می کنند تا فیلم بدون تاریخ بتواند همه ساله در همه جا شرکت داده شود.
چندی پیش که عضو هیات انتخاب یک جشنواره بودم، متوجه شدم این مساله از فیلم سازان فراتر رفته و حتی یک نهاد دولتی مهم در زمینه ساخت فیلم کوتاه، تعداد قابل توجهی از فیلم های سال گذشته خود را با حذف تاریخ از تیتراژ پایانی به جشنواره ارائه داده.
به حافظه – خودم و دیگر اعضای انتخاب – تکیه نکردم و از سر کنجکاوی، نشریات مربوط به این چند سال را زیر و رو کردم و به فهرست بلند بالایی از فیلم هایی رسیدم که به اسم محصول جدید عرضه شده بود.
در این گشت و گذار، به مورد عجیب تری برخوردم که هنوز هم از آن متحیرم. یک فیلم ساز که اتفاقا فیلم خوبی هم ساخته، فیلمش را به جشنواره فرستاده بود، در حالی که همین فیلم در دوره قبلی همین جشنواره، جزو فیلم های برگزیده بوده!

ماهنامه فیلم- تیر 1390