یادتان هست هر وقت سخنِ شکستن بود، می‌گفتم می‌شکنم برای‌تان؟ یادتان هست با هم می‌شنیدیمش و من چه کِیفی می‌کردم و شما چه خنده‌هایی و «دیوونه» گفتن‌هایی؟ چه می‌کرد ترانۀ گوگوش با منِ با شما:
«یه سوی این قصه تویی، یه سوی این قصه منم
بسته به هم وجود ما، تو بشکنی من می‌شکنم»

... و بعدها نبودید که با هم بشنویم تا عیشِ دیگری باشد و «دیوونه» شنیدنِ دیگری و لذتِ از تهِ دلی برای من. در نبودن‌تان، چه کرد ترانۀ ابی با منِ بی شما:
«از دست من می‌ری، از دست تو می‌رم
تو زنده می‌مونی، منم که می‌میرم»