جشنواره‌ای که گذشت
ناصر صفاریان
به جشنواره‌ی پشت سر که نگاهی کنیم، سطح کیفی آثار به طور کلی از نظر فنی و تکنیکی بالا آمده و مانند سال‌های قبل، فیلم سخیف نمی‌بینیم و این حس را نداریم که تماشاگر در برخی فیلم‌ها احمق فرض شده. طبیعی‌ست که مثل هر حکمی، استثناهایی هم در این میان باشد؛ ولی فضای کلی فیلم‌های امسال به نظرم این گونه است. البته از آن طرف هم، فیلم شاخص و به یادماندنی در جشنواره نیست.
در واقع، شاهد نوعی «متوسط بودن» هستیم که حاصلش حذف بدها و خوب‌ها با هم است. متوسط بودنی که اتفاقا بیش از آن که «اعتدال» باشد «محافظه‌کاری»ست. طوری که انگار تمام تلاش‌ها معطوف به این بوده همه چیز معمولی باشد تا مبادا کسی چیزی بگوید. گرچه هرچه‌قدر هم حرف گوش کنی و نوید دهی که امسال هیچ حاشیه‌ای در جشنواره نخواهد بود، باز هم حاشیه‌سازان کار خودشان را می‌کنند. نتیجه‌اش فقط می‌شود این بی‌رونقی امسال و جای خالی آثار شاخص. به همین خاطر است که بالا آمدن سطح تکنیکی فیلم‌ها، با خنثی بودن محتوایی و روایت‌های غیرجذاب هدر می‌رود و بیش از هر چیز، «جذاب نبودن» است که به ویژگی جشنواره‌ی امسال بدل می‌شود.
...و همین می‌شود که اشتیاقی از جنس شوق و ذوق سال‌های پیش وجود ندارد برای تماشای دوباره اغلب آثار؛ و این معمولی بودن، رغبتی برنمی‌انگیزد در تماشاگر. منتظر اکران عمومی فیلم‌ها می‌مانیم تا ببینیم چه‌گونه است واکنش سینماروهای زمانه‌مان. علی‌الحساب هم به تبعیت از محافظه‌کاری جشنواره‌ی امسال، ما هم محافظه‌کاری می‌کنیم و می‌گذاریمش به پای پیر‌شدن خودمان و این که «هرچه هست از قامت ناساز بی‌اندام ماست!»
روزنامه‌ی اعتماد- 27 بهمن 1393