گفتنِ «جای هنرمند، زندان نیست»، شاید خیلی تکراری به نظر برسد و یک‌جورهایی کلیشه جلوه کند؛ ولی بیش و پیش از هر چیز، دلیلش منش و روش نادرست حکومت است که هرازگاهی، تکراری و یک‌شکل، تکرار می‌شود.
فارغ از برداشت نادرست از بیانیه جمعی از سینماگران درباره متروپلِ آبادان در نوشته‌های مسلسل‌وارِ با نگاهِ امنیتی در چند سایتِ به‌خصوص، و انواع اتهام‌های سنگین امنیتی در این چند رسانه حکومتی، باز هم تصور بازداشت به دلیل بیانیه از سوی حکومت، دور از ذهن به نظر می‌رسید، به‌ویژه پس از چهل روز از انتشار.
آن‌چه رخ داده، نوشتن و امضا و بیانیه و مصاحبه است؛ چیزی در حد و اندازه انتقاد و اعتراض، اعتراض مدنی؛ چیزی در قالب اندیشه و سخن. کارهایی در این چهارچوب، هر چه هم در انتقاد باشد و در اعتراض، باز «یک انتقاد» است و «یک اعتراض» و «یک نظر». همین است که گفتنِ این حرفِ تکراری، باز اجتناب‌ناپذیر می شود:
«جای هنرمند، زندان نیست».
ناصر صفاریان
بیست‌ویک/ تیر/ هزاروچهارصدویک
#مصطفی_آل_احمد #جعفر_پناهی #محمد_رسول_اف