نوشته ها



بازی گر، «نقش» بازی می کند

ناصر صفاریان

در روزگار پر تب و تاب پس از انقلاب، فضای ضد سینما به حذف بازیگران پیش از انقلاب برخاست. چرا که بازی و بازیگر را مترادف – خود – فیلم می دانست و عینیت حضور هنرپیشه را آن قدر واقعیت می دید که حذف او را چاره اصلاح و محو نا پاکی سینما. طوری که کارگردان و تهیه کننده فلان فیلم، مشمول مجازات و حتی ممنوعیت نشدند، ولی بازیگر همان فیلم دچار مشکل قضایی و کاری شد. اگرچه تعدادی از سازندگان فیلم ها هم سر و کارشان به احضار و دادگاه افتاد، ولی وجه غالب احضارها و بازداشت های سینما گران، مربوط به بازیگران بود. و این درهمان غلبه عینیت بازی و یکی دیدن نقش و واقعیت در دید عمومی ریشه داشت.
حالا پس از سه دهه و در زمانه ای که از تب و تاب و تنش های آن روزها خبری نیست و حکومت مثل آن زمان نو پا نیست، دوباره شاهد تکرار تاریخ هستیم. مرضیه وفا مهر، بازیگر، به دلیل بازی در فیلم «تهران من، حراج » ساخته گراناز موسوی بازداشت شده و حدود یک ماه از این ماجرا می گذرد.
فیلم را شخص دیگری ساخته، پول ساختش را فرد دیگری داده و خلاصه این که حتی اگر فیلم مورد تایید مسئولان نباشد و بد باشد و هزار و یک مشکل داشته باشد، پاسخ گوی هر اعتراضی، نه بازیگر، که سازنده اثر است. بازیگر کارش ایفای «نقش» است، کارش «بازی» است، کارش «فرمان بری» از کارگردان است. کاش آقایان شمقدری و سجاد پور که بر صندلی مسؤولیت سینما نشسته اند وخودشان پیشینه سینمایی دارند، این امر بدیهی را برای افراد مسئول غیر متخصص توضیح دهند تا مشخص شود میان «واقعیت» و «بازی » چه تفاوت هاست.

روزنامه روزگار- 2 مرداد 1390