ناصر صفاریان
حالا كه دارم این ها را مى نویسم، چند ساعت تا برگزارى جشن خانه سینما باقى ست. همه چیزتمام مى شود تا سال بعد. سال بعد هم تا سال بعدتر، و همین طور به پیش. و البته با امیدوارى به نچرخیدن چرخ هاى سیاست گذارى و داورى بر مدار نادرست این دو سه سالى كه گذشت.
امسال هم همان شیوه نادرست انتخاب آثار و نامزدها توسط كمیته هاى انتخاب و داورى غیرتخصصى درنظر گرفته شد. در عمل هم همه اشكال هاى سال هاى پیش، دوباره تكرار شد. دوباره كه نه، چندباره. همه درباره همه چیز نظر دادند و كسى به روى خودش نیاورد كه چرا باید یك متخصص جلوه هاى ویژه از گریم سررشته داشته باشد و چرا باید یك خبره در زمینه انیمیشن، از مستندسازى سردربیاورد.
مشكل «انتخاب خودمان توسط خودمان»هم با وجود تمام گوشزدهاى پیشاپیش باز تكرار شد. اعضاى آكادمى داورى جشن، برندگان و نامزدهاى جشن هاى سال هاى قبل خانه سینما و جشنواره هاى فجر پیشین هستند و بسیارى از همین افراد خودشان در جشن امسال فیلم دارند. جالب است، نه؟ مثلاً نگاهى به نامزدهاى فیلم «خیلى دور، خیلى نزدیك» در جشن امسال بیندازید و به خاطر بیاورید جایزه ها و انتخاب هاى مربوط به این شاهكار سینمایى را در جشنواره فجرى كه گذشت.
در كجاى دنیا چنین مى كنند كه ما این گونه خود را به نادیدن حقیقت و نشنیدن آن عادت داده ایم و این گونه بر این سنت نادرست چندین ساله پافشارى مى كنیم، و با سماجت، بر داورى غلط و شیوه نادرست برگزارى جشن خانه سینما اهتمام مى ورزیم؟
روزنامه ایران- ۲۲ شهریور ۱۳۸۴