به صلیب سرنوشت هم که تن داده باشی، باز ته دلت توقع داری زیر سنگینی‌اش فرصتی دهد آن بالابالایی، از سر رحمت و رحمانیتی برای شانه به شانه کردن و دمی توقف، تا بتوانی بکشی‌اش باز... و وقتی نمی‌دهد و نیست، بیش از پیش، دلت می‌گیرد از آفریننده‌ای که می‌آفریند و مفتخر است به «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فی‏ کَبَد».

ناصر صفاریان

سی‌و‌یک/ فروردین/ نودوشش

عکس از: ناصر صفاریان