مخالفان خانه سینما

ناصر صفاریان

این روزها مخالفان خانه سینما، به شکلی متمرکز، در چند روزنامه و خبرگزاری جای گرفته اند. طوری که علاوه بر یادداشت های مختلف، هر روز شاهد درج مصاحبه هایی با سر و شکل مشابه با تاکید بر سیاسی کاری هیات مدیره خانه سینما هستیم. این سازماندهی رسانه ای و به کارگیری نشریات به عنوان آتشبار پشتیبان، به خودی خود، مذموم نیست. البته اگر زنگ زدن و مصاحبه گرفتن به حرکت خود جوش تعبیر نشود! ولی آن چه جلب توجه می کند، حاصل این تلاش و برآیند این سازماندهی است.
اگر چند نام آشنا در میان طرفداران معاون سینمایی کنونی را به عنوان استثنا کنار بگذاریم، بخش عمده این اظهار نظرها از سوی افراد محترمی ست که نام و نشان آشنایی نه در ذهن مخاطب عادی دارند و نه حتی در میان سینماگران. ظاهرا آن چه مورد نظر است، فقط عدد مخالفان است و همه را به عنوان یک عدد مورد استفاده قرار می دهند. در حالی که وقتی پای «نظر» در میان است، بیش و پیش از هر چیز، «صاحب نظر» بودن مهم است تا حرف گوینده جدی گرفته شود. حال آن که اغلب این گویندگان و حتی نویسندگان محترم، آدم های ناآشنایی هستند و باید برای شناخت هویت شان از این و آن پرس و جو کرد.
منظور این نیست که این افراد، نباید حرف بزنند و نباید مخالفت کنند. این حق طبیعی و بدیهی هر آدمی ست. اما نظر را صاحب نظر می دهد نه هر آدمی. و تازه، این همه ماجرا نیست. در کنار این ناآشنایان، اتفاقا آشنایانی حضور دارند که نگاهی به سابقه کاری آن ها، شناخت شان را از سینما و مسایل آن نشان می دهد و در عمل، خط بطلانی می شود بر صاحب نظر بودن این افراد.
به نظر می رسد آن چه مورد بی توجهی قرار گرفته، نادیده گرفتن وزن اعتراض است. البته این تعبیر خوش بینانه است، و گرنه این احتمال هم هست که این نهایت تلاش شان است و دست شان واقعا خالی ست. به هر حال، چه این باشد و چه آن، با نگاهی به نام و حتی لحن اعتراض ها، می توان به جایگاه سینمایی و مقبولیت سخن افراد پی برد. کار دشواری نیست.

فرارو- 14 دی 1390